Νοσταλγία..

Μου'χει λείψει αυτό το βλοχ.. Πολύ!
Ααααχχχχχ!

Αυτό το βλοχ θα αυτοκαταστραφεί

...και πολύ σύντομα μάλιστα.

Η ζωή μου προχωράει μπροστά, με ιλιγγιώδεις ταχύτητες.
Έφυγα.
Είδα.
Γνώρισα.
Ερωτεύτηκα.
Απάτησα.
Χώρισα.
Ένιωσα.
Γέλασα.
Γύρισα.
Έκλαψα.
Διάβασα.
Τραγούδησα.
Μετακόμισα.

Θα φύγω.

Χαμός!
Αναταραχή!
Τρικυμία εν κρανίω!

Το βλοχάκι μου έχει μείνει τόσο πίσω που με εκνευρίζει που δε με ακολούθησε σε αυτό το ταξίδι (δε φταίει όμως το καημένο).
Εγώ δεν είμαι αυτό που φαίνεται εδώ μέσα.
Εγώ είμαι κάτι άλλο εκεί έξω.
Δε βαριέσαι..

Με πολλούς από τους αγαπητούς συνβλόχερς θέλω να τα πούμε πριν φύγω.
Θα συνεχίζω να σας διαβάζω.

Σας φιλώ!

(όβερ)

Μετα - Φολέγανδρος!

Αυτές οι διακοπές θα μου μείνουν απλά αξέχαστες!
Αλλά δεν έχω χρόνο ούτε διάθεση (για να είμαι ειλικρινής) να στριμώξω σε ένα (ή περισσότερα) ποστ όλες αυτές τις εικόνες, τα γέλια, τις μουσικές, τον ερωτισμό, το αλκοόλ, το χαβαλέ, τα συναισθήματα, τις αμπελοφιλοσοφίες..
Απλά περνάω ΥΠΕΡΟΧΑ!
Δε θα κουραστώ να το λέω!
Και έχω μαυρίσει τίγκα (που λέμε και στο χωριό μου!).
Έχω χάσει επεισόδια από τα βλοχ σας και τα νέα σας γιου πίπολ!
Αλλά δε σας ξεχνάω, σας έχω πάντα στην καρδιά μου! (κλαψ, σνιφ!)

Μοναδικό μελανό σημείο των διακοπών: έπεσε πρόταση για ταξίδι οδικώς μέχρι Γρανάδα (μου κοπήκανε τα γόνατα) αλλά ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΑΩ (την τύχη μου την ξελογιάστρα!)

Κατά τα λοιπά, τα σχέδια για όταν έρθει ο Ρίκο είναι στον αέρα, παίζουν πολλά πιθανά σενάρια αλλά σε κάθε περίπτωση θα περάσουμε από Επίδαυρο (Ακούς Ντολίτσα; Θα σε πάρω τηλέφωνο μια από αυτές τις μέρες)

Υποφέρω!

Εντάξει, υπερβάλλω! Μια χαρά είμαι!
Νομίζω ότι έχω κλείσει 1,5 μήνα απόλυτων διακοπών.
Έχω χάσει τις μέρες και πάλι καλά που έχω και το μουντιάλ (μέχρι αύριο) και δεν έχω χάσει τελείως τη μπάλα.
Έχω αποκτήσει το χρώμα του ξεροχημένου κεφτέ.
Έχω αδυνατίσει.
Με τη μάσκα μου και τον αναπνευστήρα έχω γυρίσει στα μπρούμητα όλα τα χωρικά ύδατα Σάμου και Ικαρίας.
Το μεγαλύτερό μου πρόβλημα είναι τι θα φάμε το μεσημέρι.
Γενικώς, όλα σούπερ!
Εγώ με την αγαπούλα μου (θα ξεράσω, τόσα σορόπια πια!), το παιδάκι του (μας), ο ήλιος, η θάλασσα, μια χωριάτικη σαλάτα, ξιδάτο χταποδάκι.. διαφήμιση ούζου ένα πράμα.

ΑΛΛΑ!

Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, όλο ατυχήματα παθαίνω.
Το σώμα μου είναι γεμάτο πληγές, καψίματα, γδαρσίματα, μελανιές και άλλα τέτοια όμορφα.
Το κορυφαίο; Χτες εκεί που πλατσούριζα στους καταρράκτες (στο Ποτάμι της Σάμου) με τσίμπησε ένα εντομάκι ιπτάμενο (δεν ξέρω τι ήταν ακριβώς) και τώρα το χέρι μου (το δεξί) είναι τούμπανο! Πονάει, με τρώει, με τσούζει, δεν αντέχω άλλοοοοο!

Δεν έχω χρόνο να γράψω άλλα.
Μόνο τον καημό μου ήθελα να καταθέσω γιατί αν αρχ΄λισω να γράφω για όλα τα άλλα.. δε θα σταματάω.
Υπόσχομαι φωτογραφικό ρεπορτάζ ας σουν ας αποκτήσω μόνιμη πρόσβαση στο ίντερνετ (από Οκτώβρη στας Αγγλίας μάλλον..)

Στο μεταξύ θα με βρείτε στη Φολέγανδρο, στη Λευκάδα, στην Πελοπόννησο (παντού) και στη Χαλκιδική.

Αυτά!!
Σας ασπάζομαι

Τα Σουτ(ζ)άκι

Εγώ αυτές τις μέρες έχω μεταλλαχθεί.
Όταν δεν αράζουμε σε μια παραλία, όταν δε σκαρφαλώνουμε στα κατσάβραχα, όταν με το καλό επιστρέψουμε σπίτι.. μαγειρεύω.

Δεν ξέρω τι έχω πάθει, πραγματικά.
9 μήνες στις Βρυξέλλες είχα μαγειρέψει 5-6 φορές. Ο καλός μου, χαλί να τον πατήσω και προσωπικός μου σεφ.
Τώρα όμως, άλλο πράγμα! Και παστίτσιο έκανα, και τζατζίκι, και σαγανάκι, και κάτι γκουρμέ κόλπα που αν τα δοκίμαζε ο Αθήναιος θα έκλεινε το βλοχ του! (που λέει ο λόγος τώρα). Τα σουτζουκάκια που έφτιαξα άφησαν εποχή. Ο Ρίκο τα λέει "soutzakia" (και το Ροναλντίνιο "re patatakia" αλλά αυτό είναι άσχετο). Τη μέρα που φάγαμε τα σουτζάκια λοιπόν, γνωρίσαμε το Σουτζάκι. Το Σουτζάκι είναι ένα γλυκύτατο κουταβάκι (απαίσιο το όνομα αλλά ήταν επίκαιρο). Είναι στην αυλή των γειτόνων, όλη μέρα, μόνο του, κοκκαλιάρικο και γεμάτο τσιμπούρια. Τι να κάνουμε κι εμείς τώρα;

Το καημένο σκαρφαλώνει σε κάτι στοιβαγμένα τούβλα για να ανέβει στο μπαλκόνι μας (είμαστε σε ημιόροφο) και αν πέσει κανένα τούβλο και το πλακώσει, θα χτυπήσει. Του βγάλαμε τα τσιμπούρια και το ταϊζουμε κι ίσως καλύτερα να μην το είχαμε κάνει. Τώρα έρχεται συνέχεια στο μπαλκόνι, ακόμα κι όταν λείπουμε, και κλαίει. Που σκατά είναι το αφεντικό του; Εμείς δεν μπορούμε να το κρατήσουμε ούτως ή άλλως (που μακάρι να μπορούσα, είναι πανέξυπνο) αλλά είναι πολύ άσχημο να ζει έτσι το καημένο.

Το καημένο το Σουτζάκι!

Κατά τα λοιπά, βλέπω μουντιάλ, έχω καταπορωθεί! Συμπληρώνουμε τα σκορ σε πίνακες, έχουμε και άλμπουμ πανίνι (δώρο του Ρίκο στον αδερφό μου) και προσπαθούμε να μη χάνουμε ματς! Επίσης διαβάζω στοίβες ολόκληρες κυριακάτικων περιοδικών, καθαρίζω το σπίτι του αδερφούλη μου (όταν ήρθαμε ήταν αχούρι, τώρα ντρέπεσαι να πατήσεις), διαβάζω Ντοστογιέφσκυ και άλλα τέτοια χρήσιμα. Ρε γαμώτο, πειράζει που γουστάρω συτή τη ζωή; Πρώτη φορά χωρίς έγνοιες, χωρίς προβλήματα κι έχω γίνει νοικοκυρούλα χαρωπή, με τον άντρα μου κορώνα στο κεφάλι μου. Είναι που από τον Οκτώβρη θα είμαστε μακρυά και θέλω να τον περιποιηθώ όσο προλαβαίνω.

Προς το παρόν, Σουηδία-Παραγουάη 0-0. Σας αφήνω.

Άσχετο: Το Σουζάκι. Απίστευτα κοινά σημεία με την ιστορία μου με τον καλό μου. (απ'το Σουτζάκι στο Σουζάκι!)